Kotu nic nie wolno jeść...

Miaaaaauuuuuu... ale się nie wyspałaaaaaam... Mama i tata wstają po czwartej (!) rano i nas budzą. Na szczęście potem mamy dziewięć godzin do odespania. Chociaż ostatnio mamy też sporo do zrobienia w domu. Otóż... latają w nim nietoperze! Prawdziwe! Przyczepiają się do ścian i tak sobie wiszą z rozpostartymi skrzydełkami. Udają, że latają. Ale ja wiem, że śpią. Skąd to wiem? 

Bo je upolowałam! Nawet dwa. I Toffi też dwa. Bardzo zaspane są, bo nawet nie walczą. 

Chcieliśmy je zjeść na śniadanie, ale nie są zbyt smaczne. Smakują jak pianka...

Musimy także pilnować, by wstążki zwisały z tych okrągłych potworków pod sufitem. Mama mówiła, że to balony przyklejone do sufitu. A z nich zwisają wstążki. Ale my tam wiemy lepiej. To są okrągłe potworki. Jeden nawet lubi bawić się z Toffim. Ale ten akurat nie potrafi latać, więc leży na podłodze, a czasem skacze. 

Toffi lubi z nim rozmawiać. Balunek (bo tak się nazywa) słucha go do końca, bardzo uważnie. A potem nic nie mówi. Ale to nawet lepiej, bo Toffinek jest bardzo wrażliwy i jeszcze by się załamał, gdyby Balunek powiedział mu, że gada głupoty.

Stworzyłam grafikę obrazującą pewien problem w naszym domu. Otóż mama myśli, że może się rządzić, a przecież wiadomo, że to ona i tata mieszkają u nas, a nie my u nich. Trochę szacunku do kota, a nie. 

Więc... mama myśli, że może nam czegoś zabraniać, coś kazać, zakazać. 

Gdy wróciła z pracy (choć ja nadal myślę, że ona stoi jak kretynka pod drzwiami przez ten czas), powiedziała mi, że nie mogę jeść wstążki. 

PIĘKNEJ CZERWONEJ WSTĄŻKI!

Nie mogę. A czemu? Najpierw: bo nie. Potem: bo będzie mnie brzuszek bolał. 

Ciebie będzie babo wstrętna. Ciebie!

I zabrała mi tę wstążkę... nie pozwala też zjadać kasztanów, żołędzi, nietoperzy, liści, sznurków... nawet suszarki na pranie nie pozwala... 

Ech...