Zadbaj o siebie | Odłóż telefon na bok

Dzień dobry! Słoneczne sobotnie popołudnie zachwyca swoim urokiem i daje mi chęci do pracy. Po wczorajszym przeleżeniu całego dnia w łóżku tym bardziej nabrałam sił i ochoty do działania. Mam nadzieję, że niedziela, w którą czytasz ten tekst, jest równie piękna. Gdy miałam przerwę między semestrami na uczelni, postanowiłam, że w wolne niedziele będę publikować teksty na temat dbania o siebie. Dbać o siebie powinnyśmy każdego dnia, ale to niedziela jest przeważnie tym wolnym dniem, w którym łatwiej znaleźć czas dla siebie. A jak jeszcze znaleźć czas na zadbanie o siebie? Właśnie o tym będzie dzisiejszy wpis. 

Życie bez telefonu

Gdy zapytasz starsze pokolenie, czego my, jako młodsze nie rozumiemy, odpowie ci, że to życie bez telefonu. Nie znamy takiego życia - szczególnie osoby w moim wieku lub młodsze. Obserwuję teraz dzieci, które w wieku 6-7 lat mają swoje smartfony. I nie mogę patrzyć na dzieci w wieku przedszkolnym, które zapatrzone w telefony spędzają tak wiele godzin dziennie. To nie wina tych dzieci, a rodziców. Ale to nie jest temat na dziś.

Bez telefonów nie potrafimy ruszyć się z domu i nie bez powodu krąży powiedzenie: bez telefonu jak bez ręki. Co dziwne, to starsze pokolenie, które zachwala czasy bez telefonów, także nosi ze sobą smartfony wszędzie, gdzie się da. Dlaczego nie można żyć bez telefonu? 

Nie potrafimy wyjść z domu, nie zabrawszy smartfonu, bo przecież ktoś może zadzwonić, ktoś może napisać, może wyskoczyć powiadomienie z Facebooka czy Instagrama. Nie wychodzimy z domu bez komórki, bo co jeśli...

No właśnie, co? 

Wychodzę w założenia, że mieszkając 25 km od najbliższej rodziny, wiele nie zdziałam w razie czego. Jeśli komuś coś się stanie, nikt nie będzie czekał na mnie co najmniej pół godziny - prędzej wezwie pomoc, która albo dojedzie szybciej, albo jest po prostu na miejscu. I tak nie pomogę. 

Kiedyś ludzie mieli telefon tylko w domu i jak ich nie było, to nawet nie wiedzieli, że ktoś dzwonił. I żyli! A my wmawiamy sobie, że bez nas świat się zatrzyma i w ogóle wybuchnie. 

Nic takiego się nie stanie. 

Często wychodzę z domu np. na spacer bez telefonu. Ostatnio nawet zapomniałam go zabrać na zakupy. I coś się stało? Nikt nie dzwonił, nikt nie pisał. A jeśli ktoś by dzwonił, oddzwoniłabym. W pracy także nie odbierałam telefonu i wszyscy to przeżyli. 

Pomyśl, czy tak naprawdę coś się stanie, jeśli nie weźmiesz ze sobą komórki? 

Smartfony zabierają nam czas

Ile razy powiedziałaś w ostatnich dniach, tygodniach, miesiącach, że nie masz czasu na zadbanie o siebie? Na pewno się to zdarzyło. I są takie dni, że faktycznie nie mamy ani czasu, ani siły, a już tym bardziej chęci na poświęcenie czasu sobie (choć tak nie powinno być). 

Jednakże najczęściej jest tak, że tracimy ten czas na coś zupełnie innego. 

Znam takie osoby, które non-stop mają włączonego Facebooka czy Instagrama. Skąd to wiem? Otóż nie ważne, kiedy wejdę na któryś z tych portali - te osoby tam są. Wiem, że może być to zbieg okoliczności, ale żeby za każdym razem? Nie sądzę...

Możesz powiedzieć mi, że to dlatego, że wystarczy mieć internet włączony w telefonie i już jesteś non-stop dostępna. Do tego odniosę się za chwilę, bo to trochę szerszy temat. 

Pomyśl więc, ile czasu spędzasz przed ekranem telefonu. Sprawdzając powiadomienia, wysyłając SMS, przeglądając media społecznościowe, siedząc bez sensu w internecie (nie chodzi o sprawdzenie ISTOTNYCH informacji). 

Myślę, że tego czasu jest całkiem sporo. 

A gdyby tak go ograniczyć? Nie mówię tu o dniu bez telefonu, bo sama na razie nie podejmę się tego wyzwania. Wolę dozować sobie korzystanie ze smartfonu każdego dnia bez wdrażania radykalnych metod. 

Może ty robiłaś taki dzień bez telefonu? Jak ci to wyszło? 

Dążę do tego, że warto przeanalizować, ile czasu marnujemy na bezsensowne wpatrywanie się w ekran i sprawdzanie powiadomień... i ile z tego czasu mogłybyśmy przeznaczyć na dbanie o siebie. Przecież żeby zadbać o siebie nie trzeba mieć dużo czasu - zamień 10 min na Facebooku na 10 min maseczki czy peelingu. Albo dobrej książki. 

Ile ja spędzam czasu w mediach społecznościowych? 

Instagram pokazuje mi, że średnio 54 minuty dziennie. Z tego część poświęcam na dodawanie zdjęcia i tworzenie stories, ale myślę że spokojnie dałoby się ten czas skrócić. 

Facebook mówi mi o 12 minutach dziennie. Czyli razem poświęcam na media społecznościowe ponad godzinę dziennie. Z tego czasu można by wygospodarować chwilę na zadbanie o siebie, prawda? 

Skoro wiemy już, że smartfony zabierają nam czas, mogę wspomnieć tu o powiadomieniach. 

Powiadomienia w telefonie to zło i warto się ich pozbyć. Dlaczego? Ile razy bierzesz do ręki telefon, bo wyskoczyło ci powiadomienie? A ile z tych powiadomień jest na tyle WAŻNE, że nie mogłaś ich przeoczyć? 

Ważne powiadomienia to takie, które mają znaczenie - np. SMS o odwołanej wizycie u lekarza, albo ważna wiadomość, na którą czekamy. 

To, że ktoś dodał filmik na YouTube, zdjęcie na Instagrama czy inne takie - to nie ma większego znaczenia. Jeśli nie zobaczysz tego od razu, spokojnie! Za tydzień, miesiąc i rok nadal to tam będzie. Nie musisz co chwilę patrzyć na telefon.

Jeśli chodzi o powiadomienia, wyłączyłam te z Facebooka całkowicie. Nie wyskakuje mi ani jedno i cieszę się z tego. Niestety, w opcjach na Instagramie znalazłam tylko wyłączenie powiadomień na 8 godzin, co jest trochę bez sensu, bo trzeba by co 8 godzin znów je wyłączać. Tak samo powiadomienia z e-maila i innych stron.

Jak sobie z tym poradziłam? 

W prosty sposób - wyłączam internet. Jeśli chcę z niego skorzystać - włączam i korzystam. Kończę i znów wyłączam. Dzięki temu nie otrzymuję powiadomień, gdy nie chcę ich widzieć. 

Gorzej wypadają tutaj SMS oraz połączenia telefonicznie. Co do tych mam inne zasady. 

SMS - zerkam kto napisał. Jeśli to PKO, jakaś reklama, promocja i inne nieistotne rzeczy, nawet nie odblokowuję telefonu. Po prostu to olewam i ten SMS jest sobie na ekranie, a ja nie zwracam na niego uwagi. 

Jeśli to SMS od kogoś ważnego - odpisuję. Nie zawsze od razu, czasem dopiero wtedy, gdy skończę robić to, co aktualnie robię. 

I tak samo z połączeniami. Gdy dzwoni ktoś, z kim nie mam ochoty rozmawiać - nie odbieram. Po prostu. Gdy dzwoni ktoś ważny - odbieram jeśli mogę, a jeśli nie, piszę szybką wiadomość, że oddzwonię później. 

Naprawdę da się w taki sposób żyć. 

Moje sposoby na ograniczenie telefonu i znalezienie czasu na zadbanie o siebie

Wyłączenie powiadomień

Ten punkt już omówiłam. Dzięki wyłączeniu powiadomień, telefon nie informuje nas co chwilę o czymś ważnym i nie tracimy czasu na zerkanie na niego co chwilę. Cenne minuty każdego dnia. 

Jak często patrzymy na telefon?

Uważne jedzenie

Gdy jem - jem. Nie zabieram ze sobą telefonu. Nie gram. Nie przeglądam mediów społecznościowych. Jeśli telefon dzwoni - niech dzwoni. Jeśli ktoś napisze SMS, poczeka też na odpowiedź i nic się nie stanie. Nie biegnę do telefonu za każdym razem, gdy tylko zawibruje. 

Poranki i wieczory bez telefonu

Tutaj środki dla niektórych radykalne. Gdy przychodzi wieczór (nie jest to konkretna godzina, raczej 19-20, ale nie zawsze) - UWAGA: wyciszam telefon całkiem. Włączam tryb nocny i choćby ktoś dzwonił milion razy - nie będę o tym wiedziała. Robię tak od zawsze i do tej pory nikt nie umarł, nikomu nic się nie stało i ja także żyję.

A żyję dzięki temu spokojniej. Od wieczora do rana (po śniadaniu) nie korzystam z telefonu. 

Co zyskałam? 

Smartfon a sen

Nie od dziś wiadomo, że niebieskie światło ekranu wpływa negatywnie na nasz sen. Wpływ niebieskiego światła na sen jest taki: oszukuje ono mózg człowieka sprawiając, że ten myli noc z dniem i rozbudza się, co nie pozwala tak łatwo zasnąć.

Dzięki temu, że ograniczyłam niebieskie światło ekranu na długo przed snem zyskałam wiele.

Po pierwsze zyskałam spokój. Nie rozemocjonowuję się wieczorem informacjami ze świata. Odkładam telefon, ograniczam niebieskie światło i uspokajam się. Zasypiam szybciej i śpię lepiej, bo nawet teraz w ciąży przesypiam prawie całą noc (z 2-3 pobudkami na siku, po których zasypiam od razu). 

Po drugie zyskałam czas. Wieczorem zamiast przeglądać media społecznościowe - czytam książki. Przeczytałam już ich sporo w tym roku i nie byłoby to możliwe bez tej jednej zmiany, czyli odkładania telefonu wieczorem i niedotykania go pod żadnym pozorem. 

Po trzecie zyskałam spokojne poranki. Dzięki temu, że nie oglądam od razu co tam się w świecie dzieje, mam czas na 5 minut jogi, na medytację, śniadanie, higienę... i mogę się na tym wszystkim skupić. 

Co można zrobić, zamiast korzystania z telefonu? 

Polecam wypróbować sobie metodę 5-10-15, o której przeczytałam w książce Zorganizuj się w 21 dni Oli Budzyńskiej. Metoda mówi nam o tym, by zrobić listę tego, co można zrobić w 5, 10 i w 15 minut. Tym razem nie skupiaj się na zadaniach, pracy i obowiązkach. Zrób sobie taką listę w kontekście zadbania o siebie. 

W 5 minut możesz zrobić peeling dłoni czy twarzy, uczesać się, nałożyć maseczkę...

W 10 minut możesz napisać stronę w dzienniku, poćwiczyć, medytować...

w 15 minut możesz poczytać książkę, zrobić pedicure (bez malowania paznokci), wziąć prysznic, pójść na krótki spacer...

Wystarczy tylko odłożyć telefon i powiedzieć sobie, że jesteś ważniejsza niż te wszystkie Facebooki czy Instagramy. 

I na koniec taka krótka anegdota o moim korzystaniu z telefonu.

Gdy przedłużałam umowę na telefon, rozmawiałam z przemiłą panią z infolinii, o telefonie, który chciałam zakupić (oczywiście moje motto: byle tani). No i tak pani powiedziała mi, że ten telefon trzyma bardzo długo baterię, bo aż dwa dni! Dwa dni, wyobrażasz sobie? 

Znaczy... mój stary, trzyletni telefon też tyle trzymał. Ale dla mnie dwa dni to ok, nie ma problemu. 

Co się okazało? Po pełnym naładowaniu, przy moim normalnym korzystaniu z telefonu, bateria trzyma... 5 dni. Wydaje mi się, że to świetnie pokazuje, jak ograniczyłam korzystanie z niego. I zużywam też mniej prądu :)

Co sądzisz o marnowaniu czasu na telefon? Też ograniczasz korzystanie z niego? A może biegniesz do każdego powiadomienia? Daj znać, co sądzisz na ten temat :)

Trzymaj się ciepło i do zobaczenia!

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Klaudia Jaroszewska (@kocipunktwidzenia)