Slow life

Kwestia Slow Life to tyle poglądów, ile osób. Oczywiście pogląd każdego z osobna jest tym jedynym, słusznym i niepodważalnym. Jeśli jednak tak nie myślisz, zapraszam cię do czytania, czym jest dla mnie Slow Life. Taki osobisty, mój, indywidualny, może inny od wszystkich. Tego nie wiem.

Slow Life jest wtedy, gdy wstaję rano i nie muszę pędzić. Mogę spokojnie wypić herbatę, przeczytać parę stron książki (lub więcej, jak dziś). Nic mnie wtedy nie goni. Herbata stygnie własnym tempem, a ja własnym ją piję - nie całkiem gorącą. Nie od razu. Daję i jej czas i sobie. Czytam spokojnie, strona za stroną bez myśli w głowie: szybciej, bo nie zdążysz.

Slow Life jest wtedy, gdy mogę myć zęby spokojnie, bez pośpiechu. Nie myśląc, ile minut mi zostało do wyjścia. Wtedy, gdy nie muszę rezygnować z porządnej pielęgnacji, tylko mogę sobie umyć buzię po koreańsku (2 minuty), potem przetrzeć tonikiem, dać mu się wchłonąć. Potem nałożyć serum, dać mu czas. Z kremem zrobić to samo. A potem powoli zrobić makijaż, taki, na jaki mam akurat ochotę. 

Slow Life jest wtedy, gdy nie jem w pośpiechu, tylko robię sobie dobre śniadanie, pełno (lub mniej pełno) wartościowe. Gdy mogę przeżuć spokojnie każdy kęs, a nie wciągnąć byle jaką kanapkę bez masła na trzy gryzy w minutę. Wtedy, gdy mogę spokojnie pokroić szczypiorek, bo mam na niego ochotę. 

Slow Life jest wtedy, gdy mam czas rano poleżeć, poprzytulać się. I wtedy, gdy nie goni mnie myśl - za dwie minuty muszę wstawać bo nie zdążę. Mam na tyle czasu, że zdążę, albo zrezygnuję z jakiejś mniej ważnej rzeczy na rzecz uczuć i bliskich. 

Slow Life jest wtedy, gdy nie daję się wciągnąć w szkolny wir: szybciej, więcej, lepiej. Każdy ma swoje tempo. Wiedza przychodzi mi w miarę szybko, ale nie chcę robić tego jeszcze szybciej. Bo i po co? Więcej? Więcej nie potrzebuję. Lepiej? Postęp nie przychodzi w chwilę, ale każdą chwilą na niego pracuję. 

Slow Life jest wtedy, gdy nie mam siły czegoś zrobić i po prostu tego nie robię. Brudne naczynia mogą poczekać do rana. Gdy padam z nóg, mogę po prostu sobie odpocząć. Nie chcę się przemęczać i nie muszę. Wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem.

Slow Life jest wtedy, gdy piszę na tym blogu o czym chcę i kiedy chcę. Staram się trzymać pisania co trzy dni, ale nie wychodzi. To nic. Piszę o czym chcę. Nie gonię za nowościami, za plotkami i kontrowersjami. Piszę o tym, co jest mi bliskie, nawet jeśli ma to mniej odsłon. 

Slow Life jest wtedy, gdy nie muszę przez chwilę nic robić. Mogę spokojnie usiąść, popatrzyć w przestrzeń. Mogę wyjść na spacer, spotkać się z przyjaciółmi, rodziną. Mogę przez chwilę nie myśleć o niczym.

Slow Life jest wtedy, gdy nie biegnę do telefonu jak tylko zacznie dzwonić. Czasem nawet nie wiem, że ktoś coś ode mnie chciał, a świat się przez to nie wali. Są rzeczy ważne i ważniejsze. Jeśli komuś bardzo zależy, będzie dzwonić drugi raz. A wtedy, nawet, gdy robię coś ważnego, wiem, że prawdopodobnie to nie może poczekać. 

Slow Life jest wtedy, gdy jadę samochodem i robię to spokojnie, bezpiecznie i bez przekraczania prędkości. Bo się nie śpieszę. Bo życie jest jedno i chciałabym z niego jeszcze trochę skorzystać. 

Slow Life jest wtedy, gdy sama decyduję o sobie. Gdy mam czas dla siebie, dla innych. Gdy mogę wszystko. I mogę to we własnym tempie. 

A czym dla ciebie jest Slow Life? 

PS. Mam dziecko i nadal żyję w rytmie Slow :)