Fifi vs dziwne pudełko

Oho, przyjechał kurier! To ten, co zawsze puka trzy razy i czeka z paczuchą za drzwiami. Co przywiózł tym razem? Na pewno coś dla nas, bo dla mamy i taty nigdy nic nie przywozi. Nigdy. Oni zawsze sami muszą jechać i kupować. A nam przywozi jedzenie fajny pan. Jedzenie, przysmaki, żwir, a czasem nawet zabawki. Co tym razem?

Jest, wielka paczka. Wielka ogromna. Większa ode mnie i Toffiego. 

- Toffi, wyjdź stąd! - krzyczę. 

- Czemu? - pyta i nadal niucha w kartonie. 

- Bo ja muszę wejść i sprawdzić, co tam jest - oznajmiam i wskakuję do niego. 

To wcale nie było miękkie lądowanie. Wylądowałam między Toffim a pudełkiem. No cóż, nie zawsze wszystko udaje się perfekcyjnie. Pozbierałam się i zaczęłam zwiedzać paczuchę. Ona jest naprawdę wielka, pomyślałam. 

Niucham sobie spokojnie, a tam... jakieś dziwne pudełko. Nigdy takiego nie widziałam. Takie kształtne, zgrabne, pachnące nowością. Co to może być? Jedzenie jest obok, w puszkach. To już znam. Jakieś inne literki, ale puszki, więc to jedzenie. Żwirek też poznaję. Jest wielki. Starczy na kilka siku. 

Ale... co to jest za PUDEŁKO?!

- Mamo! - wołam. - Mamo, mamo, mamo...

- MAMO!!! - Toffi krzyknął. 

- Co? - spytała mama. Tak, Toffi ma większą siłę przebicia i większą siłę Mamo. 

- Nie wiem - odpowiedział. 

- To po co mnie wołasz? - pyta mama. 

- Nie. 

Toffi odwrócił się i wyszedł z paczuchy. Ehe, znów sobie pomyślał, że rozmawia z kretynami. 

- Mamo - mówię. 

- Tak? 

- Co to jest? 

- Jedzonko - kłamie. 

- Nie oszukuj mnie. Nie kłam w  żywe oczy. Matko, czy to ci wygląda jak JEDZONKO? - Czy ona ma mnie za idiotkę? Jedzonko jest w puszkach. Od zawsze. To nie jest puszka, czyli to nie jest jedzonko. I koniec i kropka. Logiczne. 

- Chodź, pokażę ci - mówi i bierze pudełko. Idę za nią. Wskakuję na łóżko. Tak, mama otwiera paczki w łóżku. Jest dziwna, nie osądzajcie jej. 

- No, pokaż - pośpieszam ją. 

- Już, już - mówi. Otwiera pudełko. Zaglądam do środka i...

Nie, nie przyznam jej racji. Nie mogę. Nieeeee. To nie tak miało być. 

- Widzisz? Jedzonko - mówi. 

- Nie prawda. Nie! Okłamałaś mnie - krzyczę. Ale fakt, w środku jest jedzonko. Małe puszki, czyli małe jedzonko. Idealne dla mnie. Od razu wiedziałam, że to dla mnie. Toffi ma swoje duże puszki. Ja jestem księżniczką i mam małe jedzonko. 

- Daj mnie to - mówię. 

- Spokojnie, Fifi. Chodź na dół, to ci dam - odpowiada. 

Schodzimy na dół. 

- Jakie chcesz? - pyta. - Krewetki? Łosoś? Kawior? Kurczak? 

- DAJ WSZYSTKO! -wołam i skaczę dookoła.

- Spokojnie Fifi, już. 

Mama wrzuca jedzonko do miski. Pachnie pysznie. Jest idealne. Wącham. Próbuję. I nagle... nie ma nic. Pusto! Zjadłam wszystko. To jest takie pyszne. 

- Mamo!!! - wołam. - Daj mnie jeść! Więcej!