"Tak naprawdę wygląda ciało po ciąży!"

W Social Mediach możemy zaobserwować wysyp pewności siebie i zdjęć różnych sylwetek. To bardzo dobrze, bo przecież każda z nas jest inna i przeszła w życiu co innego. Nasze ciała to wszystko odzwierciedlają. Różne blizny, rozstępy, fałdki, wgłębienia... Jednak w ruchu ciałopozytywności jest coś, co mnie niezmiernie smuci. Nie mogę być ciałopozytywna, bo... 

... mieszczę się w tak zwanym kanonie. 

Jak naprawdę wygląda ciało po ciąży?

Widzę sylwetki dziewczyn po porodzie. Piszą one pod fotografiami, że "tak naprawdę wygląda ciało po ciąży!". A ja wtedy mam ochotę powiedzieć: Halo! Inaczej też może! 

Może wyglądać tak:

To jest moje ciało po ciąży. Nie mam rozstępów, nie mam zbyt widocznych znaków, że przez niemal 9 miesięcy nosiłam w brzuchu dziecko. Już chwilę po porodzie usłyszałam od położnej: "brzuch zniknął" i faktycznie - praktycznie nie było go widać, podczas gdy inne kobiety nadal wyglądały, jakby w ciąży były. 

Czy moje ciało jest gorsze, bo akurat wyglądało lepiej? 

Nie pokazuję go, by dać komuś do zrozumienia, że wygląda gorzej. Daleka jestem od tego. Pokazuję je tylko dlatego, że gdzieś w tym wszystkim zniknęło miejsce dla kobiet, które właśnie tak wyglądają. Oskarża się nas o Photoshopa itp., a przecież ciało może tak wyglądać...

"Po ciąży na pewno zostaną ci dodatkowe kilogramy..."

Pamiętam, jak kobiety mówiły mi, że po ciąży to już na pewno zostaną mi dodatkowe kilogramy. Pod koniec połogu miałam już tylko 6 kg na plusie, a i to dlatego, że staram się ową wagę utrzymać, bo nie chciałabym wrócić do tak niskiej, jaką miałam na początku ciąży. No po prostu mi to nie pasuje i wolę ważyć więcej. 55 kg byłoby idealne, ale nie wiem, jak długo uda mi się je utrzymać. Stres i samotność wcale mi nie pomagają, choć te czynniki akurat mam nadzieję wyeliminować w najbliższych dniach...

Czy ciałopozytywność jest potrzebna?

Ruch ciałopozytywności jest potrzebny - normalizuje właśnie blizny, rozstępy, dodatkowe kilogramy. Pokazuje, że kobiety są piękne, nawet gdy nie mieszczą się w tak zwanym kanonie piękna. I dobrze, bo sama wiele lat pracowałam nad tym, by pokochać swoje ciało i teraz cieszę się tym, jak ono wygląda. Mimo blizn. Mimo rozstępów (z okresu dorastania, nie ciąży). Mimo niedoskonałości. Nie boję się już wyjść bez makijażu. Nie wstydzę się nosić takich ubrań, jakie chcę (a przecież pewnych długości sukienek nie wypada, bo skracają - moje już i tak krótkie - nogi. 

Noszę to, co chcę. Maluję się lub nie. Czeszę się lub chodzę w warkoczu, który zrobiłam trzy dni temu. Nie widzę w tym problemu. Kocham moje ciało. 

Ale wydaje mi się, że ruch ciałopozytywności zabrnął troszkę zbyt daleko. Nie mam tu na myśli otyłości - nie mnie się na ten temat wypowiadać. Jest mi po prostu przykro, że według tego ruchu ja ciałopozytywna być nie mogę, bo mam taką a nie inną sylwetkę. 

Hello! Moje ciało też sporo przeszło i w ogóle go nie oszczędzam, a do tego jestem niezdarą, więc sama rozumiesz. 

Wolę ciałoneutralność

Dlatego właśnie nie jestem ciałopozytywna. Wolę ciałoneutralność, bo w niej mogę być sobą. Ciało to ciało. Tylko tyle i aż tyle. Skoro robi ono dla mnie tyle dobrego każdego dnia, dlaczego miałabym go nie kochać? Dlaczego miałabym o swoje ciało nie dbać? 

A dbanie o to ciało odbywa się na różnych płaszczyznach - nie skupiam się wyłącznie na jego wyglądzie zewnętrznym. Wszak wnętrze też jest bardzo potrzebne. Kim byśmy byli bez naszych narządów? Bez żołądka? Bez jelit? Bez serca? 

Dbając o ciało myślę nie tylko o pielęgnacji. Dbając o ciało myślę także o lekarzach, do których chodzę. Wizyta u ginekologa to dbanie o ciało. Wizyta u dentysty, chirurga, dermatologa, fizjoterapeuty także. Tak samo ruch - nie tylko godzinne cardio, ale i krótki spacer. Na razie nie ćwiczę, bo nie wiem, czy i co mogę. Czekam na wizytę u fizjoterapeuty i wtedy będę mogła wrócić do jogi (mam taką nadzieję). Ale w czasie oczekiwania chodzę na spacery, a to najwięcej ile mogę teraz zrobić. 

"Ciało to ciało"

Nie zawsze od nas zależy, jak ono wygląda. Tak, możemy ćwiczyć, chudnąć, tyć, rzeźbić je... ale nie zawsze mamy na to wpływ. I to, że ktoś nosi rozmiar S nie oznacza, że jest gorszy, że jest na diecie, że ćwiczy. Tak samo rozmiar XXL nie oznacza, że ktoś się obżera, spędza dnie przed telewizją. 

Nie oceniajmy naszych ciał. Doceńmy je za to, co robią. 

Trzymaj się ciepło i do zobaczenia!