Social skills, czyli jak introwertyczka polubiła studia na uczelni

Gdy zaczynałam studia, byłam przerażona. Na szczęście już po pierwszym zjeździe zamknęli uczelnię, więc byłam spokojna w domu przed laptopem. Myślałam sobie, że studia online to świetna forma dla introwertyków. I dzięki temu nawet czasem angażowałam się na zajęciach, co bardzo rzadko robię na żywo. W tym roku (2. rok studiów) okazało się, że wracamy na uczelnię. Fakt faktem jest to jeden dzień, a nie oba (studia zaoczne), ale i tak zdążyło mnie to przerazić na tyle, bym jechała tam zestresowana. Tym bardziej, że akurat na uczelni mamy najbardziej stresujący przedmiot, czyli konwersacje. Jak więc doszło do tego, że uwielbiam studia na uczelni i jednak wolę je od tych online? Już ci opowiadam!

Żadnej dyskryminacji

Pierwsze zajęcia z konwersacji były na temat dyskryminacji. Temat bardzo ciekawy, szczególnie teraz, gdy niektórym wydaje się, że najbardziej dyskryminowani są biali heteroseksualni mężczyźni (co oczywiście nie jest prawdą). Prowadzący zakończył te zajęcia słowami:

NIE ŻYCZĘ SOBIE JAKIEJKOLWIEK DYSKRYMINACJI NA ZAJĘCIACH. WSZYSCY JESTEŚMY RÓWNI. DOTYCZY TO TAKŻE WYPOWIADANIA SIĘ PODCZAS ZAJĘĆ. NIE MOŻE BYĆ TAK, ŻE JEDNA OSOBA DOMINUJE PRZEZ CAŁY CZAS. KAŻDY MUSI MIEĆ SZANSĘ SIĘ WYPOWIEDZIEĆ.

Nie cytuję, ponieważ piszę to z pamięci oraz po polsku. Najważniejsze, że zachowałam sens. I wzięłam sobie te słowa głęboko do serca. 

Dobrze by było, gdyby w życiu także każdy dawał szansę wypowiedzieć się innym i nie próbowałam zdominować wszystkich. Nikt z nas nie jest pępkiem świata, a mam wrażenie, że o tym zapominamy. 

Jednakże, po tych zajęciach ja nadal byłam zestresowana i nawet gdy na fonetyce znałam odpowiedzi, wpatrywałam się tylko w prowadzącego, licząc, że zapyta akurat mnie. Oczywiście tak się nie stało, bo studia to nie szkoła podstawowa i nikt za język nie ciągnie. Więc siedziałam sobie cicho. 

Social skills improvement

Każde zajęcia z konwersacji zaczynają się od pytania, jak się czujemy. Widząc nasze zmęczone twarze, prowadzący z uśmiechem (widać po oczach, nosimy maseczki) odpowiada za nas, że cudownie, wspaniale i cieszymy się, że będziemy poprawiać nasze zdolności społeczne*. 

Na drugim zjeździe prowadzący konwersacje pomieszał nas i stworzył zupełnie losowe grupy. Rozmawialiśmy o osobowościach, znakach zodiaku itd. Jedna z dziewczyn powiedziała, że jest Lwem, więc według horoskopu powinna być odważna, a stresuje ją mówienie podczas zajęć. Na co druga, że wewnętrznie chce jej się płakać ze stresu jak ma zabrać głos. Trzecia przyznała, że ma to samo. Ja także. 

Nagle okazało się, że wszystko, czego tak się bałam, nie jest takie straszne. Okazuje się, że każdy z nas się boi (no, prawie każdy). A jednak niektórzy działają i starają się ten lęk pokonać. 

Wtedy w mojej głowie coś się przestawiło. 

Każdy z nas czegoś się boi

Skoro one się boję, ale mówią, to dlaczego ja nie mogę? I zaczęłam zabierać głos. Jeszcze nie często, ale staram się - gdy mam coś do powiedzenia oczywiście. A na fonetyce zaczęłam być aktywna, bo znam poprawne odpowiedzi i chcę, by prowadzący to zauważył. 

Nadal jestem przerażoną wyskowrażliwą introwertyczką, ale staram się odzywać. Lubię te studia i naprawdę chcę wynieść z nich jak najwięcej. A jak lepiej się nauczę mówić... niż mówiąc? 

Szkoda, że odkryłam to dopiero teraz. 

Szkoda, że dopiero teraz zrozumiałam, że nie tylko ja się boję. Każdy z nas ma swoje lęki. 

W tamtej chwili polubiłam studia na uczelni. Te online też są ok, ale są przedmioty, które wolałabym mieć normalnie (jak chociażby językoznawstwo, które w tym roku jest wspaniałe. Dobrze, że zaufałam sobie i zapisałam się na to, co naprawdę chciałam). Oczywiście, nadal wykłady są lepsze online. Wykłady oraz pisanie, bo wygodniej jest pisać od razu na komputerze, a nie ręcznie (są niewielkie różnice w pisaniu ręcznie i na komputerze, chociażby w używaniu cudzysłowów). 

Studia - chwila wytchnienia

I teraz może narażę się niektórym kobietom, ale lubię studia na uczelni, bo mogę odpocząć od dziecka, krzyków, karmienia, zmiany pieluch itd. Mogę pomyśleć o sobie, odetchnąć, zająć głowę czymś innym. Mogę być tylko sobą i przez chwilę nie być mamą. I nie muszę się wtedy przejmować i martwić o Małego Człowieka, bo jest pod dobrą opieką. Jadę tam na te 10 godzin (zajęcia + dojazd) i odpoczywam, ale tak naprawdę. Wracam z innym nastawieniem. 

A ty jakie studia wolisz? Także boisz się wypowiadać publicznie? Daj znać!

Trzymaj się ciepło i do zobaczenia. 

*social skills - właśnie o to chodzi w tytule