Wyszłam za mąż, ale już jestem!

Siadam do pisania tego tekstu i nadal nie wiem, jak powinien wyglądać. Co chcę przekazać? Co napisać? Pustka w głowie. Ale: 8 stycznia 2022 roku przestałam być panną, wyszłam za mąż za człowieka, którego kocham ponad wszystko. Czy coś się zmieniło? Dla nas praktycznie nic. Nadal jestem tą samą Klaudią (choć z innym nazwiskiem), a on tym samym V. (i nawet z tym samym nazwiskiem, które w sumie przestaje już być tajemnicą). Zmieniło się tylko jedno: teraz nikt nas nie rozłączy, teraz może dostać stały pobyt i nie martwić się, że znów go kiedyś nie wpuszczą do Polski. I tylko na tym nam zależało. Wszystko inne mieliśmy już wcześniej. Ślub dał nam spokój i bezpieczeństwo. I dużo radości. 

Jak szybko można zorganizować ślub i wesele? 

Cóż, ogólnie bardzo szybko... tylko że nie z Ukraińcem. 

Nas zatrzymało prawo. 

Gdy tylko V. wrócił do Polski we wrześniu, chcieliśmy zawszeć związek małżeński. Miesiąc czekania na termin w urzędzie, bo takie są przepisy? Spoko, nie ma problemu. I tak się stało, że od września do stycznia minęły 4 miesiące. 

Jak to się stało? 

Ano tak, że by Ukrainiec poślubił Polkę musi wystąpić najpierw z wnioskiem do sądu. Od złożenia wniosku do terminu sprawy minął ponad miesiąc. Później kolejny tydzień do uprawomocnienia wyroku. Potem biegiem do Urzędu Stanu Cywilnego, a tak... tworzenie polskiego aktu urodzenia i dopiero wtedy rezerwacja terminu ślubu. 

Miesiąc czekania, bo według prawa szybciej się nie da. Brakło nam jednego dnia (wszystko przez niepracujący 11 listopada) i... z grudnia musieliśmy przełożyć na styczeń. 

Podsumowując, by wziąć ślub z Ukraińcem, trzeba wiele cierpliwości. I pieniędzy, bo przecież każdy krok kosztuje (tłumacz, złożenie wniosku do sądu itd.). 

Budżetowe wesele po naszemu

Ale udało się! Ustaliliśmy budżet, zrobiliśmy zaproszenia i ruszyliśmy, by zaprosić gości. W międzyczasie zarezerwowałam salę, fotografkę (@alicjadebek_fotografia, to ona jest autorką zdjęć), poprosiliśmy moją przyjaciółkę i kolegę V. o bycie naszymi świadkami, kupiliśmy garnitur dla V., zamówiliśmy tort (możesz go zobaczyć pod tym linkiem @ruda_piecze_) itd. 

Doczekaliśmy naszego pięknego dnia (bo wcale nie najpiękniejszego, zgodnie z cudownymi życzeniami, które dostałam. To jeden w wielu cudownych dni w naszym życiu) i świetnie się bawiliśmy. Małe przyjęcie (obiad z deserem i tort), była nawet chwila tańców. I ja, zbierająca się na odwagę, by wygłosić mowę po ukraińsku, którą wymyśliłam dzień wcześniej. Rozpłakałam się w trakcie, a V. także miał łzy w oczach. Tego właśnie chciałam. 

Czy się stresowałam? Tylko moją mową, sama ceremonia w urzędzie nie była dla mnie stresująca. W końcu byli przy nas tylko bliscy. 

Było prawie tak, jak chcieliśmy: cudownie, miło i kulturalnie. Z tymi, z którymi chcieliśmy. Bez "musisz", bez "trzeba". 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Klaudia Jaroszewska-Kotradii (@kocipunktwidzenia)

Czy gdybym miała organizować to drugi raz, coś bym zmieniła? Myślę, że nie. Wesele jest dla pary młodej. Własny ślub ma się tylko raz w życiu (przeważnie). Gościem można być wiele razy. I fajnie tak zorganizować coś po swojemu. Goście byli zadowoleni, my także. Niczego więcej nam nie trzeba. 

Bardzo chaotyczny ten tekst, na pewno nie jedyny w tej tematyce, ale musiałam się pochwalić. Trzymałam w tajemnicy praktycznie do końca. I jestem z siebie dumna :) 

Interesuje cię więcej wpisów w tematyce ślubnej? Napisz w komentarzu!

Trzymaj się ciepło i do zobaczenia!